Maandag 28 maart 2022, Maarssen - Utrecht (15 km)
Vandaag staat de laatste etappe van het Utrechtpad op het programma. Op de fiets naar station Utrecht veranderd het weer van licht zonnig met wat sluit bewolking in mist die staats lager hangt. Wolkjes wuiven over het water.
De trein brengt mij binnen 10 minuten naar station Maarssen. Vreemd dat het station Maarssen heet want het ligt in Maarssenbroek. Het wat naargeestige station uitgesneld aan de AmsterdamRijnkanaal zijde via de trap. Langs de fietssnelweg langs het kanaal loopt een wandelstrook die je snel bij de brug over het kanaal brengt. Via de steile fietsopgang kom je boven en gaat het richting Maarssen.
In Maarssen ga ik via de tijdelijke voet- en fietsersbrug de Vecht over (Noordzijde Maarssen). Het mooie ophaalbruggetje in het centrum wordt momenteel gerestaureerd en is er even niet.
Langs de Vecht gaat de route verder richting Utrecht. Eerst passeer je vele mooie panden en statige huizen. Verderop volgt nieuwbouw die men heeft getracht te verpakken in een oud jasje. Niet heel erg geslaagd en dit deel is dan ook niet erg inspirerend. Gelukkig volgt na het bordje einde Maarssen weer een mooie route. Zeker vanaf de molen van de polder Westbroek en de Buitenwegse molen is het prachtig.
Over een klein polderweggetje gaat de route naar slot Zuylen. In dit slot heeft Belle van Zuylen gewoond. Onderweg geeft zij tips aan wandelaars. De route geeft een mooi zicht op dit slot annex museum wat jammergenoeg niet open is op maandag.
Na Slot Zuylen volgt zelfs een mini stukje door een bos dat vol staat met bosanemoontjes. De bloemetjes zijn nog dicht gevouwen omdat de zon zich nog steeds niet laat zien.
Na het bos komt de rand van de stad Utrecht in zicht. Via kleine groenstroken loop je langs de Vecht. Ter hoogte van de waterzuivering zie je nog resten van een bekend verleden van Utrecht. Hier lagen ooit de prostitutie boten langs het Zandpad. De zon begint zich voorzichtig te laten zien en het jasje kan zelfs uit.
In de buurt van de molen de Adelaar kom ik zelfs in een stukje Utrecht dat ik nog niet kende. Verrassend.
Langs de Weerdsluizen gaat het verder langs het Nijntjepleintje de binnenstad in.
Op de Oude Gracht koop ik een Italiaanse bol met Pesto Mozzarella bij de bekende uitbater Mario. De tocht is zo goed als ten einde. Door de Zadelstraat loop ik richting het station om mijn fiets op te halen en trap ik huiswaarts.
De laatste etappe is niet de mooiste etappe maar wel interessant. Hij kan bijna helemaal ook met de fiets gereden worden omdat hij voor 98% over verharde wegen en fietspaden gaat.
Ha Annemiek, ik lig hier lekker aan het strand op Kreta en heb net met veel plezier jouw verhalen over het Utrechtpad gelezen. Leuk, ik krijg helemaal zin om zelf ook eens zo’n dagtocht te gaan lopen, of misschien zelfs de rugzak opzoeken en kamperen. Ik ga sowieso voor de zomer nog eens met de motor op pad, alleen, waarschijnlijk richting Luxemburg.